Ύβρις

ΥΒΡΙΣ

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Γιώργος Σεφέρης

Και πάλι βγαίνει αργόσυρτο, νωθρό το νέο φεγγάρι. Νυχτώνει.

Πού ταξιδεύεις τώρα πια με σπασμένα τα κατάρτια; Ποια θάλασσα γυρεύεις; Ποια στεριά;

Ποιον έναστρο ουρανό;

Σε τύλιξαν τα ερέβη. Σε κατατρόπωσε η στρατιά του χρόνου.

Έργο καταραμένων ποιητών η ζωή σου. Πίνακας βαθυστόχαστων, ρομαντικών ζωγράφων.

Πού είναι τα μαργαριτάρια και τα κοράλλια και τα πολύχρωμα, γυαλιστερά κοχύλια;

Οι θησαυροί σου οι ακριβοί πού είναι;

Έλεγες,  αγναντεύοντας του ορίζοντα τα βάθη: « Είναι νωρίς ακόμα… Θε να’ ρθεί πιο λαμπερή πραμάτεια».

Πάντα περίμενες το γύρισμα της μέρας. Το αύριο ο προορισμός σου. Το βλέμμα σου πάντα εκεί στραμμένο. Το εφήμερο εκοίταζες με υπεροψία.

Μα οι θεοί δε συγχωρούν την ύβρη….

Τώρα τα μάτια σου θολά. Νύχτα βαθιά εντός σου.

Και τόσες θάλασσες… Τόσοι ουρανοί… Κι ένα τέτοιο φως…

Πώς τ’ άφησες να σε προσπεράσουν….

Συντρίμμια οι γραμμές των οριζόντων.

Πώς έχτισες πάνω στην άμμο;

Τώρα βυθίζεσαι στην πέτρα.

Κάτι ήξερε ο ποιητής……