Η σφραγίδα

Σε μακρινό νησί δίχως φάρο

σε συνάντησα

 ψυχή και σώμα

στη σιωπή

στη λήθη

 Με του Νερούδα

τα διψασμένα κύματα

καλπάσαμε

 τη σφραγίδα της φωτιάς

έχοντας στα μάτια

 και τη γλώσσα

 Κι ήσουν εσύ

η άλλη όψη της ελπίδας

που πάση θυσία

ν’ αδράξω θέλησα

και να ασπαστώ.

Xωρίς επιστροφή

Τρέχουν οι ώρες μου διψασμένες

πάνω στην πυρωμένη άσφαλτο

ανάμεσα σε βρώμικους τοίχους

 και θλιβερά συρματοπλέγματα κυλούν

 παράδεισο φεγγαρόλουστο γυρεύουν

δροσοσταλιές νερού στα φύλλα.

Τυφλά παιδιά ακριβοδίκαιο κυνηγητό

 θαρρούν πως παίζουν με του χρόνου

 το αδάμαστο μπαλόνι.

Και δε βλέπουν πώς θέριεψαν

   τα αγκάθια στον κήπο.

Δε βλέπουν πως δεν υπάρχει

  επιστροφή.

Κι έγινε η θάλασσα

Γέμισε η θάλασσα σταυρούς.

Χέρια υψωμένα ζητούν τον ουρανό

παλάμες παιδικές σκάβουν το νερό

-εδώ Θεός, εκεί Θεός, που ’ναι ο Θεός-

διψούν για ουρανό.

Λεπίδες το φως χαράζει

τις τυραννισμένες φλέβες

στο ηλιοβασίλεμα

και βυθίζονται

βυθίζονται

αργά σπαραχτικά

βουλιάζουν

με τα μάτια ορθάνοιχτα

ανοιχτά και άδεια

γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί

στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού

στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα

στης μάνας το γέλιο το στερνό.

Κι έγινε η θάλασσα κόκκινη

Κι έγινε η θάλασσα μαύρη

η θάλασσα που με γέννησε

θλιβερό νεκροταφείο

νεογέννητων ελπίδων.

 (ανέκδοτο ποίημα)

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

 

                                                                       Θάνατος που με ζει

                                                                       ζωή που με πεθαίνει

                                                                                                                            Λένα Παππά

 

Δε θέλω να θυμάμαι.

Όχι πια.

Από τότε. Ξέρεις εσύ.

 Ξέρεις;

 

Δε θέλω να θυμάμαι.

 

Ερμητικά τα παραθύρια της μνήμης μου τα κλείνω.

Ούτε μια ηλιαχτίδα να μην τρυπώσει από τις γρίλιες.

Για φαντάσου!

Εγώ που πάντα μαζί τους χόρευα και τραγουδούσα σαν παιδί.

Με τις ηλιαχτίδες εννοώ.

Θυμάσαι;

Δε θέλω να θυμάμαι.

 

Τώρα το σκοτάδι μόνο με ανακουφίζει.

Η αφέγγαρη νύχτα.

 

«Ως πότε;» με ρωτάς.

Δε θυμάμαι.

Δε θέλω να θυμάμαι!

 

Μια τάφρος απροσδόκητη και απροσπέλαστη

 χώρισε στα δύο

το γήινό μου χρόνο.

 

Πριν.     Μετά.

Φως.        Σκοτάδι.

Μνήμη.        Λήθη.

 Ζω.          Επιζώ.

 

Κι όμως θυμάμαι…

 

Ό, τι δε θέλησα

κι ακόμη ίσως

δε θέλω.

(Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του Θεού) 

 

ΕΚΟΥΣΙΑ ΤΥΦΛΟΤΗΣ

 

Στο αγώνισμα της μονομαχίας/το παν είναι η δική μας εξολόθρευση/Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει/απ’ την αρχή με τόσο πάθος

Χλόη Κουτσουμπέλη

 

Περπατώ με βήμα αβέβαιο. Αργό.


Το βλέμμα πίσω μου να στρέψω δεν τολμώ.


Ζάλη ευθύς με πιάνει


και την ισορροπία χάνω.






Μα μήτε μπρος στο βάθος του ορίζοντα κοιτάζω.


Σα να φοβάμαι το κενό


που χάσκει ουρλιάζοντας μπροστά μου.


Το βάδισμά μου του τυφλού ομοιάζει.





«τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ».


Αυτός είμαι εγώ.





Η επιλογή ήταν εκούσια, καθόλου βεβιασμένη.





Εκείνος τραγικό ήταν πρόσωπο.


Τουλάχιστον δεν ήξερε.




Εγώ;

 

 

 

(Aπό τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του Θεού)

Η συνταγή της ευτυχίας από το Μικρό Πρίγκηπα ...........

Ο μικρός πρίγκηπας

 

«Ο κόσμος», είπε ο μικρός πρίγκηπας,

«Χώνεται μες στα τρένα, μα πια δεν ξέρει τι ζητάει

Παραδέρνει στη σιωπή και τριγυρνάει».

 

«Οι άνθρωποι του τόπου σου», είπε ο μικρός ο πρίγκηπας

«Δε βρίσκουν ό ,τι ψάχνουν

Όμως τα μάτια είναι τυφλά, πες τους να ψάξουν με την καρδιά».

 

«Αν θες ν’ ακούσεις μια συμβουλή», λέει ο μικρός ο πρίγκηπας,

 

«Ένα λουλούδι και μια πηγή, μια καλημέρα, μια χαραυγή

Ένα αστέρι, μια ηλιαχτίδα, αυτά σου δίνουν ζωή κι ελπίδα».

 

ΠΙΚΡΑΜΥΓΔΑΛΟ

 

Η γεύση που αφήνεις στο στόμα

 τελικά γλυκόπικρη.

Κι είχα τόση λαχτάρα να σε δοκιμάσω.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα

αν η γλυκύτητα ή η πικρία βαραίνουν πάνω στο ζυγό.

 

Με ξεγελάει πάντοτε

 αυτή η εξαίσια μυρωδιά σου

που παραδόξως όλες τις αισθήσεις μου πλανεύει.

 

Παρά την αμφίθυμη διάθεση του ουρανίσκου

 

εγώ

 

ξανά και ξανά

εσένα

θα επέλεγα απ’ όλους τους καρπούς.

Εσένα ζωή.

 Πικραμύγδαλό μου.

 

(Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του Θεού)