Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

 

                                                                       Θάνατος που με ζει

                                                                       ζωή που με πεθαίνει

                                                                                                                            Λένα Παππά

 

Δε θέλω να θυμάμαι.

Όχι πια.

Από τότε. Ξέρεις εσύ.

 Ξέρεις;

 

Δε θέλω να θυμάμαι.

 

Ερμητικά τα παραθύρια της μνήμης μου τα κλείνω.

Ούτε μια ηλιαχτίδα να μην τρυπώσει από τις γρίλιες.

Για φαντάσου!

Εγώ που πάντα μαζί τους χόρευα και τραγουδούσα σαν παιδί.

Με τις ηλιαχτίδες εννοώ.

Θυμάσαι;

Δε θέλω να θυμάμαι.

 

Τώρα το σκοτάδι μόνο με ανακουφίζει.

Η αφέγγαρη νύχτα.

 

«Ως πότε;» με ρωτάς.

Δε θυμάμαι.

Δε θέλω να θυμάμαι!

 

Μια τάφρος απροσδόκητη και απροσπέλαστη

 χώρισε στα δύο

το γήινό μου χρόνο.

 

Πριν.     Μετά.

Φως.        Σκοτάδι.

Μνήμη.        Λήθη.

 Ζω.          Επιζώ.

 

Κι όμως θυμάμαι…

 

Ό, τι δε θέλησα

κι ακόμη ίσως

δε θέλω.

(Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του Θεού)