Η σφραγίδα

Σε μακρινό νησί δίχως φάρο

σε συνάντησα

 ψυχή και σώμα

στη σιωπή

στη λήθη

 Με του Νερούδα

τα διψασμένα κύματα

καλπάσαμε

 τη σφραγίδα της φωτιάς

έχοντας στα μάτια

 και τη γλώσσα

 Κι ήσουν εσύ

η άλλη όψη της ελπίδας

που πάση θυσία

ν’ αδράξω θέλησα

και να ασπαστώ.

Xωρίς επιστροφή

Τρέχουν οι ώρες μου διψασμένες

πάνω στην πυρωμένη άσφαλτο

ανάμεσα σε βρώμικους τοίχους

 και θλιβερά συρματοπλέγματα κυλούν

 παράδεισο φεγγαρόλουστο γυρεύουν

δροσοσταλιές νερού στα φύλλα.

Τυφλά παιδιά ακριβοδίκαιο κυνηγητό

 θαρρούν πως παίζουν με του χρόνου

 το αδάμαστο μπαλόνι.

Και δε βλέπουν πώς θέριεψαν

   τα αγκάθια στον κήπο.

Δε βλέπουν πως δεν υπάρχει

  επιστροφή.